معمولا به بازیافت مواد از دو جهت توجه می‌شود، اول از دیدگاه مسائل زیست محیطی و سپس از دیدگاه مسائل اقتصادی. میل بازار به این سمت هست که اگر بازیافت توجیه اقتصادی نداشت، بهتر است مسائل محیط زیست نادیده گرفته شود، برای حل این مشکل دولت‌ها قوانین و مالیات‌هایی (یا بعضا مشوق‌هایی) وضع می‌کنند تا بازیافت مواد صرفه‌ی اقتصادی هم داشته باشد. (در مواردی که بازیافت گرانتر از تولید با مصالح جدید می‌شود)
اما در مورد آسفالت شاید نیاز به اخذ مالیات هم نباشد تا این کار توجیه اقتصادی داشته باشد. در کل آسفالت تشکیل شده از قیر و سنگدانه، قیر یک فراورده‌ی نفتی است که در کشورهایی که منابع نفتی ندارند باید با قیمت زیادی خریداری شود، مصالح سنگی هم عمدتا یا از حاشیه رودخانه‌ها برداشت می‌شود یا از معدن که برای هر دو روش نیاز به در افتادن با منابع طبیعی و محیط زیست و … می‌باشد.( همان بخش زیست محیطی قضیه) اما قیر در ایران ارزان و فراوان است و معمولا قدرت نهادهای عمرانی از نهادهای حافظ محیط زیست بیشتر است، پس مشکلی برای برداشت هم نداریم (هرچند الان سمبه‌ی محیط زیست هم پرزور شده) پس نتیجه این می‌شود که بازیافت آسفالت در ایران به صرفه نمی‌باشد. اما همانطور که گفته شد، تنها عامل گرانی قیر در کشورهای غربی کافیست تا بازیافت آسفالت توجیه اقتصادی داشته باشد.
همچنین محدودیت دسترسی به قیر در کشورهای غربی باعث ابداع روش‌های نوین تولید آسفالت شده که در عین حال که قیر کمتری مصرف می‌کند، آسفالت به مراتب با کیفیت‌تری نسبت به آسفالت‌های معمولی به دست می‌دهند.
یک کار کلاسی داشتم که یکی از بخش‌هایش “مراحل بازیافت آسفالت” بود که نتیجه‌اش شد ترجمه‌ی قسمتی از یک مقاله که با عنوان “مروری بر روش های بازیافت آسفالت” به استاد مربوطه ارائه شد و چون منبع فارسی‌ای در این رابطه پیدا نکرده بودم اینجا می‌گذارمش تا شاید به درد کسی خورد.
نظرات شما عزیزان:
برچسب‌ها:
آمار
وب سایت: